Hallo lezers, eindelijk is dan de grote dag aangebroken welke ik weken geleden al had aangekondigd. Jullie zullen toen wel gedacht hebben hij is er vroeg bij met het publiceren van zijn reisblog hier op reismee.nl, voor de ouderen onder ons, Rijk de Gooier zou hebben gezegd “Foutje bedankt”.

Vanmorgen dus om 6:30 uur vertrokken naar Schiphol vanuit Amersfoort wij worden gebracht door Alie haar broer Gerrit en de Peters uiteraard nog vroeger 5:30 uur vanuit Wijchen via Nijmegen door Peter Jr’s vrouw Nancy.

Je kunt maar beter op tijd zijn tenslotte, we moesten nl uiterlijk om 8:00 uur op Schiphol zijn om onze vlucht van 11:00 soepel te halen. Onze reis verloopt ondanks de maandag spits voorspoedig totdat………… zo’n 10 km voor Schiphol de afslag afgesloten blijkt te zijn. Wij worden gedwongen door te rijden naar Abcoude en via dezelfde snelweg terug te rijden naar Amsterdam en jawel hoor deze staat helemaal vol met milieu vervuilend blik waar we achteraan kunnen sluiten.

Gelukkig schamen wij ons hier niet voor, net zo min dat wij gehinderd worden door enige door sommige vaak niet zo consequente linkse rakkers gepromootte vliegschaamte.

Mijn navigatieapp op mijn IPhone bewijst hierbij wel weer zijn nut, we worden namelijk via de A10 zo’n 20 km omgeleid. Welke uiteraard ook overvol is. We zien de aankomsttijd oplopen, in dit soort situaties komt mijn rustige natuur van pas, slechts mijn hartslag gaat van ik schat gemiddeld zo’n 70 slagen naar een gevaarlijke 160 per minuut. Ik besluit daarom mijn broer maar eens te bellen om hen te melden dat we waarschijnlijk niet op het afgesproken tijdstip op Schiphol zullen zijn.

Dan blijkt echter dat zij met hetzelfde probleem kampen. Uiteindelijk zijn we dus toch nog voor 8:00 uur aanwezig in de vertrekhal om in te checken. Mijn hartslag is dan ook weer terug op het voor mij gebruikelijke niveau.

De hele incheck procedure verloopt redelijk vlotjes en drinken daarna in alle rust een koffie.

De vakantie is begonnen.

Zoals jullie kunnen merken gaat mijn ellenlange verhaal weer helemaal nergens over en dit beloofd weer wat voor de rest van de reis . Maar een troost, ik zit dit te typen in het vliegtuig en heb tijd in overvloed dus geen paniek, ik zal proberen alles wat nog gaat komen wat korter te houden. Alhoewel dag 1 nog lang niet voorbij is, want deze is voor ons wel zo’n 24 uur lang.

Zoals de meeste van jullie wel zullen weten hebben Alie en ik sinds bijna een jaar een hele lieve kleinzoon die volgens ons alleen maar kan lachen. Nu blijkt echter dat er ook kinderen zijn die uitsluitend huilen en schreeuwen en laat die nou net bij ons in het vliegtuig 3 rijen voor ons zitten.

Maar ok na een vlucht van 8,5 uur veilig aangekomen in Chicago. De steward in het vliegtuig vertelde dat alle aansluitende vluchten vertrokken vanuit terminal 3. Dus na alle plichtplegingen, zoals douane, koffers ophalen en direct weer afgeven moeten we dus met de airport trein naar terminal 3. Vertrouwen is goed maar controle is beter dus ik besluit toch even zo’n info scherm met alle vluchten te zoeken, helaas nergens te vinden. Dan toch maar zonder controle met die trein, die laat echter een stief kwartiertje op zich wachten, dan plots moeten we naar de andere kant van het perron wegens een dienstwijziging. Maar weer geen trein dus nog maar weer wachten. Als we dan eindelijk in die trein worden gepropt omdat door het lange wachten er inmiddels 2x zoveel mensen op het perron staan dan erin passen. We stappen uit in terminal 3 en weer geen borden met info met welke gate we moeten hebben. Peter besluit op de papieren ticket van enkele weken oud te kijken, gloeiende gloeiende daar staat op dat we naar terminal 1 moeten. Betekent dat we weer moeten wachten op die overvolle trein. Aangezien ik ook een onmogelijke waardeloze app van United Airlines heb, daar na lang zoeken de info gevonden dat we naar terminal 2 moeten. Bij mij gaat inmiddels langzaam het licht uit. Ik vraag een medewerker om hulp, die blijkt het ook niet te weten. We besluiten de app toch als meest betrouwbaar te beschouwen en gaan dus weer met die K.T trein naar terminal 2. Bij het uitstappen staan alle luchtvaartmaatschappijen aangeduid die deze terminal gebruiken en natuurlijk staat UA hier niet bij. Mijn hartslag is inmiddels weer op Olympisch niveau.

Weer een medewerker gezocht die adviseert ons aan het einde van de vertrekhal een balie van UA te benaderen. Zo gezegd zo gedaan, mijn boardingcard wordt gescand en hoezee we zijn toch in de juiste terminal. Nu nog ff de security check, pies of keek zou je denken. Maar nee hoor Peter heeft douchegel en scheerschuim in zijn toilettas, kan die direct in de container gooien want er had een plastic zak omheen moeten zitten . In Amsterdam was dit echter totaal geen probleem.

Volgens een hele goede vriend van mij bestaat avontuur nog. Wat mij betreft mag dit gestolen worden. Ik denk dat ik inmiddels minstens een keer of tien ben overgestapt in Chicago en inmiddels mijn 29e keer naar Amerika maar dit heb ik nog nooit mee gemaakt. Wat een drama die Amerikaanse luchthavens.

Goed inmiddels is het 16:00 uur Las Vegas tijd (1:00 ‘s nachts NL tijd) en zit ik dit veel te lange verhaal uit verveling in het vliegtuig naar Las Vegas te typen. Want een beeld scherm ontbreekt helaas ook in dit vliegtuig.

Nog 1,5 uur en dan zijn we in Sincity, benieuwd wat ons daar weer te wachten staat.

Kortom dit verhaal is nog steeds niet ten einde.

Toch ook nog even een positief bericht, mijn USA simcard blijkt te werken. Dus kan ik binnenkort dit verhaal zonder Wifi aan jullie aanbieden. Jullie kunnen vast niet wachten al was het maar om jullie tijd te vullen.

Maar goed het verhaal van onze aankomst in LV heeft ook nog wel een staartje.

En we hebben vastgesteld dat de wet van Murphy toch echt bestaat, want…………als we bij de bagageband zijn aangekomen blijken er maar 3 koffers rond te draaien en die van Peter Sr is er dus niet bij, ook dat nog dus. Ook voor dit dilemma weer de nodige administratieve zaken geregeld en er wordt ons beloofd dat hij vanavond in ons hotel wordt bezorgd.

Gelukkig heeft Peter een afritsbroek aan, ‘’s avonds dus nog even door de gezellige knotsgekke Fremont street gelopen, een snack gegeten en een biertje gedronken en rond 22:00 uur eindelijk naar bed.

Hopelijk kunnen we morgen de koffer bij de receptie ophalen.

Zo dit was in het kort onze eerste dag, morgen wordt het verhaal nog korter hoop ik en jullie ook neem ik aan?