Dag 22 het einde is in zicht

Vandaag extra vroeg eruit, om 6:30 uur want ik wil om 8:00 wegrijden.om de 59 km naar Denver te rijden en aangezien het maandag is en er wellicht traffic jams kunnen zijn.

We rijden echter al om 7:30 uur weg.

Maar eerst de vuilwatertanks leeg maken bij de uitgang van de camping, want dit konden we hier niet op onze eigen plek.

Zoals reeds gemeld moesten we dit doen met de oude lekke slang aangezien de klep van de ruimte naar nieuwe slang niet meer open te krijgen is. Met wat extra voorzichtigheid en plastic handschoenen aan lukt het.

De rit verloopt lekker vlot tot vlak voor Denver daar stokt het verkeer wat, maar uiteindelijk komen we zonder al te veel vertraging bij het tankstation aan, waar we de tank voor de laatste keer vol moeten gooien. We gooien er nog een keer voor $10 dollar in, dan staat de benzinemeter tenslotte al boven vol. Precies ook het niveau waarmee we hem van de vorige huurders hadden meegekregen, aangezien het verbruik van onze eerste tankbeurt uitkwam op 1 op 2,8 ipv het nu gemiddelde van 1 op 4,2.

Dan nog 2 km naar Road Bear. We parkeren en moeten al het beddengoed en handdoeken in een container gooien. Daarna naar de balie voor afwikkeling.

Ik vraag de medewerker met mij mee te lopen zodat ik hem op alle tekortkomingen kan wijzen welke ik in een lijstje op mijn telefoon heb gezet. De beste man kijkt mij enigszins verbaasd aan en vermoed waarschijnlijk dat ik een Duitser ben vanwege de Gründlichkeit die ik hanteer.

De man schrijft alles wat ik te melden heb netjes op, maar zegt over het slot dat hij mij wel even zal voordoen hoe je dat opent, ik ben dus zeer benieuwd ben tenslotte zelf anderhalf uur ermee aan het martelen geweest.

Hij zegt dat je met je knie tegen het luik moet drukken, alsof ik dat zelf al niet had geprobeerd.

Resultaat van deze demonstratie was dan ook dat het slot niet openging.

Toen ik vertelde dat ik er zelfs WD40 had ingespoten zei hij dat het daardoor kwam……..natuurlijk.

Ik heb hem in ieder geval verteld dat ik een compensatie wel op zijn plaats zou vinden voor de ondervonden ongemakken en tekortkomingen. De chef moert er daarvoor bijkomen, die vond dat ik dar wel gelijk in had en vroeg mij waar ikzelf aan dacht. Waar ik zelf aan dacht durfde ik hem echter niet te zeggen, want dat zou betekenen dat we nog eens 3 weken gratis zouden kunnen rondreizen.

Dus besloot ik hem met mijn bij velen bekende vergevingsgezinde karakter voor te stellen om de extra gereden 380 mijlen a $0,45 boven de ingekochte 2500 niet te berekenen. Hij ging daar direct mee akkoord en zei dat hij er nog $50 bovenop deed als extraatje. Kreeg direct de indruk dat ik toch te goed ben voor deze wereld.

Maar we zijn toch dik tevreden.

Nu is het wachten op onze shuttle naar ons hotel die gepland staat voor 11::00 uur.

Er zijn inmiddels nog een stuk of 10 andere mensen die hun camper hebben ingeleverd.

Om 11:00 uur roept een dame wie er naar het vliegveld moet kan instappen. Wij blijven met z’n zevenen achter want wij moeten naar een hotel.

Na weer zo’n 1,5 uur wachten en geen shuttle, besluit ik te gaan vragen wanneer onze shuttle komt.

Dezelfde medewerker als die van de sleutel kijkt mij verwonderd aan en zegt dat die shuttle al om 11:00 uur is vertrokken en na het vliegveld naar de hotels zou zijn gereden. De vrouwelijke chauffeur had dat echter niet geroepen. Lichte paniek bij de medewerkers nu, want de chauffeusse was al naar huis om te gaan koken of zoiets, want volgens Peter Jr had ze extra kleine voeten zodat ze beter achter het aanrecht paste.

Nog vreemder vonden wij het dat die lui ons niet gevraagd hadden wat wij daar nog steeds deden in die wachtkamer. De chef bemoeide zich ermee en de dame werd vermoedelijk verteld te stoppen met koken en ons eerst naar het hotel te brengen.

Een behoorlijk lange rit van ruim een half uur met de verwarming in de bus aan ipv de airco, met een buitentemperatuur van bijna 30c. De dame had duidelijk meer verstand van andere zaken want vragen om koelere lucht leverde niets op.

Na het inchecken in het hotel inmiddels ook behoorlijk trek gekregen, dus op zoek naar een simpel restaurant, het enige simpele en kwalitatief hoog bekend staande restaurant in de buurt was genaamd Mc Donalds. Hier dus een vette hap gehaald.

Daarna de middag doorgebracht in en bij ons hotel, en om 18:30 uur wederom naar de restaurants in de omgeving, daar besloten om een Pizza te gaan eten, had ik tenslotte nog niet gehad deze vakantie. Biertje erbij, ik een flesje en de beide Peters een pul bier waar wel 5 grote glazen uit gingen. Mij werd dan ook verzocht mee te drinken nadat mijn flesje leeg was.

Dit bier bleek behoorlijk zwaar te zijn, nl 9% alcohol maar liefst, mijn plan om een 2e pull te bestellen heb ik hierom maar laten varen.

Morgen om 7:15 uur ontbijten En om 10:00 uur met de hotel shuttle naar het vliegveld, waar we dan om 13:30 uur zullen vertrekken voor een vlucht naar Chicago en daarna aansluitend naar Amsterdam waar we woensdag rond 9:15 uur hopen aan te komen.

Dit was mijn laatste verslag, ik hoop dat jullie het leuk vonden en de reagluurders bedankt voor de reacties, we gaan elkaar zien.

Het was een prachtige reis samen met Alie, mijn broer en zijn zoon.

Dag 21 Eindelijk een dag niets doen, dat is pas vakantie

Gelukkig is de wind gisteravond snel gaan liggen, dus was slapen geen probleem, totdat er ergens in de nacht weer eens een goederentrein voorbij denderde door het nabij gelegen stadje Strasburg, Allemachtig was is dat toch een idiote gewoonte en waarschijnlijk een verplichting om bij iedere spoorwegovergang luid te moeten toeteren. Vermoedelijk is de directeur van de spoorwegen van Turkse komaf.

Vanmorgen eerst samen met mijn broer naar de Formule 1 zitten kijken, het was een spannende wedstrijd met een goed resultaat voor onze Max die een 2e plaats wist te behalen.

De naam van degene die eerste werd kan ik niet uit mijn toetsenbord krijgen.

Verder vandaag de koffers ingepakt en de camper aangeveegd.

Alle spullen verzameld die morgen in de container kunnen en bij de camperverhuurder de kast in kunnen welke nieuwe gasten dan weer gratis kunnen meenemen.

Later op de dag de propaan gas tank laten bijvullen op de camping.

Als ik dan alvast de ruimte wil openen waar de nieuw aangeschafte afvoerslang in is opgeborgen, blijkt het slot met geen mogelijkheid meer open te willen met de sleutel die we deze week hebben laten bijmaken. De andere sloten werken echter wel, de bijna gebroken originele sleutel geprobeerd, ook deze wil niet. Via de camping gevraagd of ze Double U D 40 hebben om het slot te smeren.

Hebben ze, slot ingespoten en…………nothing. Niet open te krijgen dus. Met de vijl van mijn Leatherman geprobeerd de sleutel bij te werken, ook geen resultaat.

Dan hebben we morgen een probleem want we moeten de camper inleveren met lege afvalwater tanks. Anders volgt een rekening van $200

Maar gelukkig hebben we de oude lekke slang bewaard om geen discussie te krijgen over het feit dat we een nieuwe hadden aangeschaft. Dus moeten we die morgenvroeg maar weer gebruiken om de tanks leeg te maken.

In de avond de laatste biertjes opgedronken en de laatste meegebrachte Nederlands kaas in blokjes gesneden.

Morgen een rit van 59 km naar het inlever punt en voor de allerlaatste keer aftanken

Daarna wellicht de strijd aan met Road Bear over de abominabele staat van aflevering van onze zo goed als nieuwe camper. Ik kijk er naar uit.

Dag 20 Eenzamer wordt het niet

Om 7:00 uur opgestaan en alle ochtendrituelen volbracht, want om 8:00 is de kwalificatie van de F1 in Great Britain. Dus heerlijk een uurtje hier tijdens het ontbijt naar gekeken en gezien hoe Max slechts 4e werd vandaag. Beloofd een mooie wedstrijd morgen om 8:00 uur.

Vandaag dus de allerlaatste lange rit van 305 km zonder hoogtepunten en bezienswaardigheden.

Alhoewel het ook wel heel bijzonder is de hele dag over eindeloze en eenzame wegen door Nebraska en Colorado te rijden omgeven door onafzienbare grasvelden schijnbaar zonder enige menselijke aanwezigheid.

De navigatie roept slechts een paar keer deze dag b.v. Rij 80 km en sla rechts af en dan weer rij 65 km en sla links af enz.

Ik krijg het voor elkaar om op mijn iPhone een VPN verbinding te maken waardoor we naar radio 1 langs de lijn naar de wedstrijd Engeland Zwitserland kunnen luisteren. Dat wil zeggen mijn reisgenoten, want dat hele kl..tte voetbal interesseert mij geen r..t. Ik offer mij dus maar op om geen muziek te luisteren tijdens het rijden maar naar een voetbalverslag.

Om 13:00 uur begint Nederland-Turkije, ik stel voor de route al toeterend voort te zetten, maar dat wordt mij afgeraden, aangezien de hier woonachtige Donald Trump fans dit niet begrijpen en dus hoogstwaarschijnlijk niet op prijs zullen stellen.

Rond 13:45 uur zijn we op de KOA camping in Strasburg voor de laatste 2 overnachtingen in de camper, hier een VPN op mijn iPad opgezet en de familie kon nu ook nog naar de rest van de wedstrijd Nederland -Turkije kijken.

Het is hier heerlijk weer, zo rond de 31 graden, voor morgen zijn de voorspellingen helaas minder gunstig, slechts 23 graden. En nu ik dit verhaal wil uploaden om 22:45 uur staat er inmiddels een straffe wind, die de 4 dakluiken laat klapperen en de camper laat schudden.

Tot morgen.

Dag 19 Obstakels en eenzame eindeloze wegen

Om half één vannacht werd ik wakker omdat de kachel in de camper aanging, Peter zal het wel koud hebben was mijn gedachte. Dus de hele nacht om het half uur kachel aan kachel uit, en ik zweette zowat mijn wiegje uit. Ik nam mij voor morgenvroeg het daar eens met de familie over te hebben.

Dus ik vraag na het opstaan hadden jullie het koud vannacht? Nee hoor, waarom dan de kachel aangezet vraag ik. Hebben we niet gedaan, bleek die nog aan te staan van in de ochtend toen we hem even hadden aangezet omdat het nogal fris was. Vergeten uit te zetten dus, an slaat pas weer aan als het onder de ingestelde temperatuur komt.

Vandaag de op een na laatste rijdag, 355 km naar het zuiden richting Denver.

Om 8:30 uur vertrokken, als we zo’n 40 km onderweg zijn staan er Plots borden met de tekst dat voertuigen langer dan 40’ en breder dan 10’ over 25 km er niet door kunnen.

Onze camper is echter 10,5’ breed, Er rijden een aantal grote pickups met Fifth Wheel aanhangers (super grote caravans) voor ons, die stoppen op de vluchtstrook om te overleggen. Ook wij stoppen om een alternatieve route te zoeken met behulp van de iPhone, helaas geen netwerk ontvangst, de net genoemde pickup hebben inmiddels besloten om om te keren. Als wij dit ook zouden doen moeten we waarschijnlijk wel 200 km extra rijden. We besluiten de gok te nemen en door te rijden, misschien zijn bij ons slechts de spiegels te breed.

Als we dan eindelijk bij de wegwerkzaamheden aankomen, kunnen we er wel 2x doorheen. Had het kunnen weten, die Amerikanen overdrijven wel vaker in dit soort situaties.

Maar blij als we zijn weer verder, het is ongelooflijk, we rijden op een 4 baansweg Hwy 385 en komen om het kwartier een tegenligger tegen, geen idee waarom dit een vierbaansweg is. Wss grootheidswaanzin. Zie foto’s

Onderweg uiteraard weer tanken, voor de 11e keer, hierna hopelijk nog maar 2 x. Het gemiddeld verbruik is tot nu toe 1 liter op 4,1 km. En inmiddels ruim 984 liter verstookt. Lekker zuinig dus.

Frans Timmermans kan trots op ons zijn.

Onderweg heb ik in Arkansas een bezoek gepland aan Carhenge, een kunstwerk. Dit bestaat uit een aantal oude auto’s die in de vorm van het Engelse Stonehenge zijn neergezet

Ik had hier nooit eerder van gehoord en vind het eigenlijk mooier dan het veel bekendere Caddillac ranch bij Albuquerque.

Kort voor het eindpunt komen we langs Chimney Rock waar we een super kort bezoek brengen, slechts voor een paar foto’s, daarna door naar Scotts Bluff National Monument.

Ook hier slechts een bezoek aan het visitor center en een aantal foto’s gemaakt.

We zijn inmiddels te verwend geraakt vrees ik.

Dan naar de camping in het gelijknamige stadje Scotts Bluff, een eenvoudige maar ook de goedkoopste camping op onze reis.

Vanavond voor de laatste keer de BBQ aangestoken, wederom geen groot succes. Ligt wss aan de houtskool briketten.

Ondanks dat lekker gegeten.

Morgen nog één keer 305 km

Dag 18 Independent day en free food

Na een frisse nacht, Peter Jr schakelde nl om 6:30 uur de kachel aan, waardoor ik,dacht dat het 8:30 uur was, de tijd die we zouden opstaan.

Want we konden uitslapen, dit omdat we vandaag slechts 35 km hoeven te rijden.

We bezoeken nl het Crazy Horse Memorial. Ze zijn hier al sinds 1948 bezig om van een berg een standbeeld van een indiaan op een paard te maken.

Dit is een indrukwekkend iets, er zijn ook een 5 tal musea op het terrein welke gaan over de historie van dit hele project.

Voor het eerst nu ook een film gezien hoe dit plan allemaal totstandkomt is gekomen.

De maker de Pool Korczak Ziolkowski is inmiddels al lang overleden en zijn nakomelingen hebben dit nu als hun levensdoel opgepakt. Ik vermoed zelfs dat zij het eindresultaat niet meer zullen zien.

Het is een ongelooflijke klus, sinds wij er in 2019 waren is er nu slechts een wijsvimger bij gekomen.

Na dit alles naar het stadje Custer waar we, hopelijk voor de laatste keer, boodschappen gaan doen bij Lynns Dakotamarket en dus nu eens geen Walmart.

Hierna weer een stukje terug naar de gereserveerde camping, we krijgen alweer een plaats dicht bij de toiletten en douches, ik haal nl steeds de leeftijd van Peter Sr aan en zeg dat hij slecht ter been is.

We hadden boodschappen gedaan voor de laatste 4 dagen, want dan zit de reis met de camper erop en zullen we nog een nacht in een hotel verblijven in Denver.

Maar lucky we, het is 4 juli, independent day een nationale feestdag.

En de camping serveert aan de hele camping een BBQ met hamburgers, Hotdogs en bijgerechten. We moeten er wel voor in een lange rij staan, en dat terwijl ik in militaire dienst mezelf beloofd heb nooit meer in de rij te gaan staan voor mijn eten.

Maarja als het gratis is, ben ik al snel bereid om mijn principes overboord te gooien zoals veel van jullie denken te weten.

Ondanks dat, toch maar $10 namens ons vieren in de vrijwillige bijdrage pot gedeponeerd. Dus commentaar hierop is daardoor direct overbodig geworden.

‘‘s avonds ook nog even een gezellig gesprek gehad met onze Amerikaanse buurman, waarbij ik het onderwerp politiek en Trump maar angstvallig uit de weg ben gegaan. Want we komen er toch wel achter dat vele hier Trump aanhanger zijn, er zijn zelfs winkels die uitsluitend Trump Merchandise verkopen. Ik vrees voor de toekomst..

Vanaf nu nog 2 dagen alleen maar rijden naar het zuiden door Colorado. Benieuwd of we nog wat gaan beleven. Totaal ruim 650 km.

Dag 17 Op bezoek bij de presidenten

Vandaag een relatief korte rit, slechts 211 km naar Keystone SD

Ook dit is weer een prachtige route door de BlackHills, we komen door het oude western stadje Deadwood.

Hier is een kerkhof waar een aantal beruchte Amerikanen uit de wilde westen tijd liggen begraven.

O.a. Calamity Jane en Wild Bill Hickock liggen hier. Dit feit wordt commercieel uiteraard uitgebuit, want het kerkhof bezoeken kost $2 pp en er is zelfs een souvenirwinkel bij.

Ik wil dat graf van Ramp Jane toch wel eens zien dus kopen we kaartjes.

Als we echter net rondlopen begint het wat te regenen helaas.

Daarom na korte tijd maar weer snel de droge camper opgezocht en onze route hervat.

Uiteraard moet ook de benzinetank weer worden bijgevuld, voor de geïnteresseerden, het gemiddeld verbruik ligt nu op 4,1 liter op 100 km. Lekker zuinig dus, hier hoeven we geen camperschaamte voor te hebben. Dit laten wij sowieso over aan de fans van Grlinks/PVDA en D66

Na het tanken blijkt plots mijn oude vertrouwde Garmin Zumo vast gelopen te zijn, het verwijderen van de accu lost het probleem op. Anders nog geen probleem want ik heb nog een exemplaar bij me.

Verderop in de route blijken nogal wat wegwerkzaamheden plaats te vinden, waardoor onze route niet toegankelijk is. Dus moeten we een stuk omrijden, ik schat zo’n 10 km.

Als we dan uiteindelijk toch wat later, na 14:00 uur op de camping arriveren, moeten we nog lunchen. Ook blijken er op deze camping geen toiletten en douches te zijn. Foutje van de tourleider dus.

Omdat we avond ceremonie bij Mnt Rushmore willen zien, vertrekken we rond 15:30 uur hier naar toe en zullen daar dan blijven tot ver na 21:00 uur..

We koken en eten daarom op de parkeerplaats bij het monument.

En zitten om 19:30 uur op de tribune voor het spektakel en de verlichte presidenten.

We zijn dik aangekleed vanwege de kou, voor het eerst deze reis mijn lange broek aan.

Het was een mooi gezicht die verlichtte hoofden.

Hierna in het donker terug gereden naar de camping.

Dag 16 Een duivelse toren en een bucketlist

Vandaag rond negen uur vertrokken van de mooie KOA camping in Sheridan.

Het is een rit van 255 km, eerst maar weer tanken en daarna rijden we 90% van de route over de prachtige en ongelooflijk eenzame Hwy 14. We komen naar schatting 1 keer per kwartier een tegenligger tegen. Wat een rust en wat een mooie vergezichten, de Amerikanen beseffen wat dit betreft niet hoe bevoorrecht ze zijn ten opzichte van ons Nederlanders.

Wel rijdt ons op het spoor naast de weg twee keer een onnoemelijk lange goederentrein met meer dan 120 wagons tegemoet, getrokken door 2 locomotieven en ook nog een achteraan die duwt.

Als we in de buurt van de stad Gillette komen ligt er plots een complete ontspoorde goederentrein op zijn kant naast het spoor. De spoorarbeiders zijn al druk bezig de rails te herstellen.

Het is een enkele spoorbaan, des te verbazender dat een aantal kilometers verder er werkelijk honderden diesellocomotieven aan elkaar gekoppeld op ditzelfde spoor staan

Geen idee waar deze gebruikt gaan worden?

Een fatsoenlijke stopplek langs deze eenzame weg is ook moeilijk te vinden en we willen tovh ook wel even lunchen, uiteindelijk een klein inhammetje tegenover een zeldzame zijweg waar we dit kunnen doen.

Rond half twee arriveren we dan bij Devils Tower.

Op mijn bucketlist staat dat ik hier ooit nog eens omheen wil wandelen, tijdens ons bezoek hieraan in 2019 ontbrak ons daarvoor de tijd omdat we op die dag 650 km moesten overbuggen, dus toen bleef het bij een paar foto’s bij de basis..

Het is duidelijk hoogseizoen want de route naar de parkeerplaats wordt gereguleerd door een rood verkeerslicht, Een bordje met de aanduiding van een halve mijl of zo’n 800 meter voor het rode licht stonden we al stil. Maar liefst 1,5 uur hebben we hierin gestaan voor we door het groene licht naar de P plaats mochten rijden. Gelukkig konden we de camper wel makkelijk kwijt op,de speciaal voor campers aangelegde plekken.

Hierna de trail rond de 380 meter hoge rots gelopen. Deze was ruim 2 km lang, Peter Sr ging helaas niet mee vanwege de wisselende stijgingen en hij nog steeds last van zijn knie heeft.

Het was een mooie wandeling maar wel erg druk, er waren er meer met een bucketlist denk ik.

Ook zagen we er net als de vorige keer alpinisten aan de loodrechte wanden hangen, je moet maar gek wezen.

Na dit hoogtepunt terug naar de dichtbij gelegen KOA camping, maar niet voordat we wat foto’s hadden gemaakt van leuke prairiehondjes.

Foto’s volgen later ivm internet probleem

Dag 15 Door het Bighorn forest

Vandaag gaan we Yellowstone verlaten via de Oostelijke in/uitgang richting Cody.

We moeten vandaag zo’n 355 km rijden naar Sheridan in Wyoming.

We zoeken eerst op de iPhone naar een locksmith in Cody want we moeten een nieuwe sleutel hebben voor de sloten van alle bagage en service kleppen van de camper. Peter Jr kwam er gisteren nl achter dat deze in zijn broekzak verbogen en al half was ingescheurd was. De App brengt ons dan naar de Parkeerplaats van de Walmart waar deze Minute Key vestiging zich zou bevinden. Hij is echter nergens te zien deze winkel, misschien in de Walmart zelf. We struinen alles af, nergens te vinden dus. Ik spreek een paar Amerikanen aan met de vraag of ze lokaal bekend zijn. Bij de derde heb ik resultaat, de man en de vrouw nemen mij mee de Walmart in en wijzen naar een gele automaat waarop met grote letters Minute Key staat. Je moet hier dus je niet verbogen sleutel insteken en de automaat maakt een kopie sleutel. Aangezien ik die van ons niet durf recht te buigen omdat hij dan wss zal breken, is dit niets voor ons dus.

De man adviseert mij om naar ACE Hardware te gaan voor een sleutel.

Dus eerst maar boodschappen doen, Peter Sr blijft bij de camper omdat ik met de bijna gebroken sleutel alle sloten zeer voorzichtig heb geopend.

Na weer ruim een uur rondlopen en boodschappen zoeken en verzamelen, blijken we hier geen bier te kunnen kopen. Navraag levert op dat dit in een naastgelegen winkel moet gebeuren, wetgeving van Wyoming. Misschien ook iets voor Trump om te veranderen.

Ook hebben we 8 donuts met volgens de doos 4 smaken gekocht.

We besluiten deze als lunch te gebruiken, De 4 smaken blijken te bestaan uit gortdroog, gortdroog, gortdroog en gortdroog.

Hierna op naar de Hardware store op 5 min rijden voor de sleutel. De medewerker pakt de sleutel uit mijn hand en begint zonder iets te zeggen de sleutel na te maken. 2 min later is hij klaar. Dan spreekt hij voor het eerst en zegt dan, please check if it fits.

En perfect hij werkt, dus kunnen we alle opbergvakken weer afsluiten

Vanaf nu kunnen we de laatste resterende km’s naar schatting zo’n 240 gaan rijden.

Het is een prachtige route door het Bighorn Forest welke voor een deel over hoge bergtoppen gaat tot wel 2700 meter hoogte, er ligt zelfs sneeuw langs de weg.

Rond half vier arriveren we al op de gereserveerde KOA camping in Sheridan waar we zeer hartelijk ontvangen worden, niet gek want dat ben ik natuurlijk wel gewend.